இதயத் துடிப்பே இறைவனின் நடனம்

இதயத் துடிப்பே இறைவனின் நடனம்
தில்லைப் பொன்னம்பலம் - ஆகாயத் திருத்தலம், ஆடவல்லான் குடிகொண்டுள்ள அற்புதத் திருமாளிகை. சைவர்கள் ‘கோயில்’ என்றாலே, அது சிற் றம்பலமாகிய சிதம்பரத்தைக் குறிக்கும் என்கிற தனிச்சிறப்புடையது. இந்தப் பிரபஞ்சமே ஒரு பேராலயம்தான். அதன் மாதிரி வடிவாகத் திகழ்வதே இந்தத் திருச்சிற்றம்பலம். பிரபஞ்சத்தில் அண்ட கோளங்கள் அனைத் தும் சுழன்றவாறே இலங்குகின்றன, இயங்குகின்றன என்பதை நமக்கு சூட்சுமமாக உணர்த்துவதே ஆடல்வல்லானின் திருநடனக் கோலம் என்பர் ஆன்றோர்.
தில்லை, மிகப் பழங்கால ஆலயம். புராண காலங்களோடு தொடர்புடையது. இந்த ஆலயக் கூரைக்குப் பொன்வேய்ந்து திருப்பணி செய்தவர்கள் பல அரசர்கள். ‘மூவேந்தர்’ என சிறப்புடன் கூறப்படுகின்ற சேர-சோழ-பாண்டிய மன்னர்கள் பலரும் தில்லைச் சிற்றம்பலத் திருப்பணிகளில் தம்மை ஈடுப டுத்திக்கொண்டு பெருமைப்பட்டிருக்கின்றனர். குறிப்பாகச் சோழர்களும் அவர்களுடைய சிற்றரசர்களும் தில்லைக்குச் செய்த திருப்பணிகள் ஏராளம். இருப்பினும், ஆதியில் வானுலகத் தேவர்களே இவ்வம்பலத்திற்கு முதலில் பொன்னினால் கூரை வேய்ந்தார்கள் என்று கோயிற்புராணம் கூறுகிறது. இதைக்குறித்து திருநாவுக்கரசராகிய அப்பர் சுவாமிகள் -
முழுதும் வானுல கத்துள தேவர்கள்
தொழுதும் போற்றியுந் தூயசெம்
பொன்னினால்
எழுதி மேய்ந்த சிற்றம்பலக்
கூத்தனை
இழுதை யேன்மறந் தெங்கனம்
உய்வனோ
- என்று பாடுகிறார். அப்படி தேவர்களால் ஆலய மேற்கூரையாக வேயப்பட்டுள்ள பொன் ஓடுகள் ஒவ்வொன்றிலும் ‘பஞ்சாட்சரம்’ எனப்படும் திருவைந் தெழுத்து மந்திரம் பொறிக்கப்பட்டிருந்ததாகக் கூறுகிறது இப்பாடல்.
பொன்னம்பலத்தில் அறுபத்து நான்கு கைச்சாத்துகள் உள்ளன. இவை 64 கலைகளைக் குறிப்பன என்பர். அம்பல முகட்டில் இருபத்தோராயிரத்து அறுநூறு பொன் ஓடுகள் வேயப்பெற்றுள்ளன. இவை ஒவ்வொரு நாளும் மனிதர்களாகிய நாம் விடும் மூச்சின் எண்ணிக்கையை உணர்த்துவன என்பர் ஆன்றோர். இந்தப் பொன் ஓடுகளை பொருத்தப் பயன்படுத்திய ஆணிகளின் எண்ணிக்கை எழுபத்திரண்டாயிரம். இவை மனிதனின் சுவாச இயக்கத் திற்கு ஆதாரமாகிய எழுபத்திரண்டாயிரம் நாடிகளை உணர்த்துவனவாம். இம்மன்றத்தின் வெளிப்புறத்தில், வெள்ளித் தகடுகள் போர்த்தப்பெற்ற பலக ணிகள் தொண்ணூற்றாறு உண்டு. இவை சைவ சித்தாந்தத் தத்துவங்கள் முப்பத்தாறு மற்றும் அவற்றின் விளைவான தத்துவங்கள் அறுபதும் சேர்த்து வரும் தொண்ணூற்றாறு தத்துவங்களை உணர்த்துவன.
சிற்றம்பல வாயிலில் அமைந்துள்ள திருக்களிற்றுப்படிகள் ஐந்தும் திருவைந்தெழுத்தை உணர்த்துவன. சிற்றம்பலத்தின் உள்ளே பிரணவ பீடத்தில் சிதம்பர ரகசியம் அமைந்துள்ளது. சதாசிவ பீடத்தில் கூத்தப் பெருமானும் சிவகாமியம்மையும் எழுந்தருளியுள்ளனர். நடுவே அமைந்த பீடத்திலுள்ள பத்துத் தூண்களில் நான்கு, நால்வேதங்களையும், ஆறு ஆறங்கங்களையும் உணர்த்துவன. இம்மன்றத்திலுள்ள மரத்தூண்கள் இருபத்தெட்டும், இரு பத்தெட்டு சிவாகமங்களை உணர்த்துவன. பதினெட்டுக் கற்றூண்கள் பதினெண் புராணங்களைக் குறிப்பன. மேலே உள்ள ஒன்பது கலசங்கள் நம் உடலின் ஒன்பது வாயில்களைக் குறிப்பன. இந்த ஒப்பீட்டு தத்துவத்தை, ‘‘சிவகாமியம்மை பிள்ளைத்தமிழ்’’ என்னும் பாடல் மிக அழகாக இப்படிப் பதிவு செய்துள்ளது:
ஆறு சாத்திரம், நாலுவேதமதில் தூண்
ஆகமங்கள் இருபத்தெட்டுடன்
ஐம்பெரும் பூதங்கள் பதினெண்
புராணங்கள்
அரியசிறு தூண் உத்திரம்
ஏறுகலை அறுபத்து நாலு கைம்மர
நாட்டி எழுபத்திரண்டாயிரம்
எழில் வரிச்சுடன் ஆணி புவனம்
இருநூற்றி பத்து நாலும்
குலவு சிற்றோடு இருபத்தோராயிரமும்
கூறும் அறுநாறும் ஆகத்
தேறுமொரு பெருவீடு கட்டி விளையாடும்
உமை
சிவகாம சுந்தரியெனும் பெரிய
விமலையே
சிறுவீடு கட்டியருளே!
ஆடவல்லானாகிய அம்பலக்கூத்தன், அடியார்களின் மனமென்னும் கோயிலையே தன் இருப்பிடமாக ஏற்று மகிழ்வார் என்பது ஆன்றோர்களின் நம் பிக்கை. தில்லைச் சிற்றம்பலத்திலே அருவத் திருமேனியாகிய சிதம்பர ரகசியத்தையும் உருவத் திருமேனியாகிய கூத்தப்பெருமானின் திருவுருவத்தை யும் அருவுருவத் திருமேனியாகிய ஸ்படிக லிங்கத்தையும் ஒருங்கே கண்டு நாம் தரிசிக்கலாம்.
தில்லையம்பலம் இருக்குமிடம், பூமியின் இதய ஸ்தானம் என்றொரு கருத்து உண்டு. நம் இதயத் துடிப்பே இறைவனின் திருநடனம். ஆதியில் இந்த இடம் தில்லை மரங்கள் நிறைந்த வனமாக இருந்தது. அங்கே ஒரு திருக்குளம். அதுதான் சிவகங்கையெனும் தீர்த்தம். அதன் கரையிலே தென்புறத் தில் ஓர் ஆலமரம் பிரமாண்டமாக விரிந்து தழைத்து நின்றிருந்தது. அதன் நெடுங்கால ஜீவிதத்தின் அடையாளமாக எண்ணற்ற விழுதுகள் பூமியைத் தொட்டபடி தொங்கின. ஓர் ஆயிரங்கால் மண்டபம்போல் தோன்றிய அந்த ஆலமரத்தின் அடியிலே ஓர் அழகிய சிவலிங்கத் திருமேனி அமைந்திருந் தது. திருமூலட்டநாதர் என்பது அப்பெருமானின் திருநாமம்.
வியாக்ரபாதர் எனப்படும் புலிக்கால் முனிவர் அங்கே வந்து, தவச்சாலை அமைத்துக்கொண்டு தங்கி, நாள்தோறும் சிவ வழிபாடு நிகழ்த்திக் கொண்டு இருந்தார். அவர் மந்தியந்தன முனிவர் அரும் தவம் செய்து பெற்ற பிள்ளை. தந்தையின் அறிவுறுத்தல்படியே அவர் தில்லைவனம் வந்து சிவத்தவமி யற்றிக் கொண்டிருந்தார். நாள்தோறும் சிவபூஜை செய்ய மலர்களைக் கொய்யும்போது, இருள் பிரியாத புலர்காலைப் பொழுதுகளில் வாடிய பழைய மலர், பூச்சியறித்த மலர் போன்றவற்றை அடையாளம் கண்டு விலக்க விரும்பினார் அவர்.
‘‘இறைவா! வண்டு எச்சில் படுத்தாத மலர்களைப் பறிக்கவே நாம் பிரம்ம முகூர்த்தத்திற்கு முன்னரே, இரவின் பிற்பகுதியில் கொன்றை மரங்களில் ஏறிக் காத்திருந்து பறிக்கிறேன். பனியில் நனைந்த மரக்கிளைகள் வழுக்குகின்றன. எனக்கு மட்டும் புலியின் கால்கள் இருந்தால், கிளை வழுக்காமல் பிடித்துக் கொள்ள முடியும். என் கைகளிலும் கால்களிலும் உள்ள விரல்களில் உள்ள நகக் கண்கள் நிஜக் கண்களாக இருப்பின், தூய மலர்களைக் கொய்ய உதவியாக இருக்கும். இவற்றை நீ எனக்கு அருள வேண்டும்’’ என்று துதித்தார்.
வேண்டுவோருக்கு வேண்டும் வரமருளும் ஈசன் அவ்வாறே அவருக்கு வரமருளினார். அப்படிச் சிவனருளால் புலிக்கால்களைப் பெற்றதனால், அவரைப் ‘புலிக்கால் முனிவர்’ என உலகம் போற்றியது. மத்தியந்தன முனிவர் ஒருநாள் மகனைப் பார்க்கத் தில்லைவனம் வந்தார். வசிஷ்ட முனிவரின் தங்கையைத் தன் மகனுக்கு மணம் செய்து வைத்து, வாழ்த்திவிட்டுச் சென்றார். வியாக்ரபாதர் தன் மனைவியோடு தில்லைவனநாதரை வழிபட்டவாறு அங்கேயே தங்கியிருந்து, தவ வாழ்வையும் தொடர்ந் தார்.
இத்தம்பதியருக்குப் பிறந்த குழந்தைதான்
பிற்காலத்தில் கிருஷ்ணருக்கே சிவ தீட்சை
செய்து, பஞ்சாட்சர மந்திரோபதேசம் செய்த
புகழ்பெற்ற உபமன்யு மகரிஷி.
வியாக்ரபாத முனிவருக்கு சிவபெருமானின் ஆனந்த தாண்டவம் காண வேண்டுமென்பது நெடுநாள் ஆசை. இதே ஆசை ஆதிசேஷனுக்கும் வந்தது. அதற்குக் காரணம், திருமால் ஒருநாள் மனதுக்குள் எதையோ எண்ணி ஆனந்தப் புன்முறுவல் பூத்ததுதான். பாற்கடல், ஆதிசேஷப் படுக்கை மீது பள்ளி கொண்டிருந்த பரந்தாமன் திடீரென நகைத்து மகிழவே, ‘‘சுவாமி! இந்த மகிழ்வுப் பரவசமும் புன்னகையும் எதன் காரணமாக ஏற்பட்டதென நான் அறியலாமா?’’ என வினவினார், ஆதிசேஷன்.
‘‘ஆதிசேஷா, தாருகாவனத்து மகரிஷிகளின் தத்துவச் செருக்கை அடக்கி, அரன் ஆடினாரல்லவா... அந்தக் காட்சியை நினைத்துக் கொண்டேன். அடே யப்பா! என்னவொரு அற்புத நடனம். சிவன் முதலில் ஆவேசமாக ஆடியபோது, இந்தப் பிரபஞ்சமே கதிகலங்கிப் போயிற்று. நான் அவரை சாந்தப்ப டுத்தியதும் அரன் ஆனந்தத்தாண்டவம் ஆடினார். அதைக் கண்டு தேவர்களெல்லாம் மகிழ்வெய்தினர். தாருகாவனத்து முனிவர்களும் மீமாஸ்ச தத்துவ மயக்கத்திலிருந்து விடுபெற்று, சிவனின் பாதம் பணிந்தார். அந்த நடனக்காட்சி இன்னும் என் கண்களை விட்டு அகல மறுக்கிறது. இப்போது புரிகிறதா என் ஆனந்தப் புன்னகையின் காரணம்?’’ என்றார், திருமால்.
‘‘புரிகிறது பெருமானே. ஆனால், தாங்கள் கண்டு மகிழ்ந்த அந்த அரனின் ஆனந்தத் திருக்கூத்தை நான் காணவில்லையே? அதை நான் கண்டு மகிழ ஒரு வழி சொல்லுங்களேன்?’’ என்றார், ஆதிசேஷன். ‘‘அதற்கு நீ முதலில் என்னிடம் ஊழியம் பார்ப்பதை விட வேண்டும். பிறகு சிவனை எண்ணி தவம் புரியவேண்டும். சிவ நடனம் காணவிரும்பினால் இப்போதே நீ புறப்படு. பாம்பணை பணி இனி உனக்கில்லை...’’ ‘‘பெருமானே, தங்கள் நல்லாசியுடன் புறப்படுகிறேன். தங்களிடம் நான் பார்த்த ஊழியத்தை இனி என் மகன் அனந்தன் பார்க்கட்டும். அரி சேவையை நான் கைவிட்டுப் போவதாக ஆகிவிடக்கூடாது. அனந்தன் தொண்டுபுரியத் தாங்கள் அனுமதித்தால்தான் நான் புறப்படுவேன்...’’ ‘‘அப்படியே ஆகட்டும் ஆதிசேஷா, இனி நான் அனந்த சயனப் பெருமாளாக ஆகிறேன். நீ போய் அரனின் ஆனந்தத் தாண்டவ தரிசனம் செய்து மகிழலாம்...’’
திருமால் அனந்தன் தொண்டினை ஏற்று, ஆதிஷேனை விடுவித்ததும் ஆதிசேஷன் வனம் சென்று வடகயிலைநாதனை நோக்கிக் கடும் தவமியற்றி னான். சிவபெருமான் ஆதிசேஷன் முன் தோன்றி, ‘‘யாம் தாருகா வனத்தில் ஆடிய நடனத்தைக் காண விரும்பிய வியாக்ரபாத முனிவன், தென்பாரதத் தில் தில்லை வனத்தில் தவமிருக்கிறான். நீயும் நாகலோகம் வழியாகத் தில்லைவனம் சென்று காத்திரு. அதற்குமுன் நீ இந்த உருவினை விடுத்து, மானிட உருப்பெற வேண்டும். அத்திரி முனிவரின் மனைவி அனுசுயாதேவி உனக்கு அன்னையாக இருந்து வளர்ப்பாள். உரிய வயதடைந்ததும் நீ வியாக்ரபாத முனிவரோடு சென்று இரு. யாம் உங்கள் இருவருக்கும் தைப்பூசம், குருவாரத்தோடு கூடும் சித்தயோக நன்னாளின் உச்சிக் காலத்தில் ஆனந்த நடன தரிசனம் காட்டியருள்வோம்’’ என்று கூறினார்.
ஆதிசேஷனும் அவ்வாறே நாகலோகம் வழியே ஒரு பிலத்துவாரத்தினுள் நுழைந்து, பூமியின் மேற்பரப்பில் வந்து ஒரு குட்டிநாகமாக விழுந்தான். அனுசுயா தேவியின் கரங்களில் விழுந்து, பின் அவளுடைய காலடிகளில் விழுந்தான். அனுசுயாதேவி, திடுக்குற்றுக் கண்விழித்துப் பார்த்தால், காலடியில் ஒரு பச்சிளம் குழந்தையாக மாறிக்கிடந்தான் ஆதிசேஷன். கணநேரம் அனுசுயாதேவிக்கு எழுந்த சினம், குழந்தை முகம் கண்டதும் மாறியது. அவள் அதை வாரியெடுத்து, மார்பு றத் தழுவி மகிழ்ந்தாள். பிறகு ஆசிரமத்துக்கு எடுத்துச் சென்று வளர்த்தாள். உரிய வயதடைந்ததும் பதஞ்சலியாகிய அவ்விளைஞர் தில்லைவனம் சென்றடைந்து, வியாக்ரபாத மகரிஷியோடு சேர்ந்து, சிவத்தவமியற்றினார்.
சிவபெருமான், முன்பு வாக்களித்தபடியே தை மாதமும் பூச நட்சத்திரமும் குருவாரமும் பூரணை நன்னாளும் கூடிய சுபதினத்தில் அவ்விருவர் முன்பும் தோன்றி ஆனந்தக் கூத்தாடினார். அங்கே வானுலகத் தேவரெல்லாம் வந்து குழுமிக் கிடந்தனர். பானுகம்பன் முதலாய தேவ துந்துபிகள் முழக்குவோர் இன்னிசை எழுப்பினர். சிவனின் கரத்தில் ஆடி ஒலித்த டமருகம் பேரதிர்வை உண்டு பண்ணியது. கால்களில் தண்டையும் சிலம்பும் ஒலித்தன. வீர காண்டா மணிகள் முழங்கின. வலம்புரிச் சங் குகள் டம்பம் மென்று முழங்கிற்று. அரனாரின் அந்த ஆனந்தக் கூத்தினில் அன்னை சிவகாமி உமையம்மையும் சேர்ந்தே நாட்டியமாடினாள்.
இறைவனும் இறைவியும் ஆனந்த நடனம் ஆட, ஆட, புவனம் சிலிர்த்தது. பூமிப்பந்தின் சகல ஜீவ ராசிகளும் ஏதோ ஓர் இனம்புரியாத இன்பநிலையை அடைந்து மெய் விதிர்த்து, மனம் கிறங்கி கிடந்தன. அஞ்ஞானம் விலகி, ஞானப் பேரொளி யாருடைய மனங்களிலெல்லாம் வெளிச்சம் பரப்பிக் கிடந்ததோ, அத்தகு மாமுனிவர்கள் எங்கெல்லாமோ இருந் தபடி தியான நிலையில் இறையனாரின் இந்த ஆனந்த நடனம் கண்டு இன்பவாரிதியில் மூழ்கினர். வடகயிலாயம் நோக்கித் தொழுத கரங்களெல்லாம் தில்லைவனம் இருக்கும் தென்திக்கை நோக்கித் தொழுதன. ஆனந்த நடனம் ஆடி முடித்த ஈசன், வியாக்ரபாதர், பதஞ்சலி ஆகிய இருவரையும் அருகே அழைத்து,
‘‘குழந்தைகளே! என் நடனம் காண விரும்பித்
தவமிருந்தீர்கள். உங்கள் விருப்பத்தை இதோ
பூர்த்தி செய்து விட்டேன். திருப்திதானே..?’’
என வினவினார்